به نقل از «ایران اکونومیست»

پوران درخشنده از« یک نقطه قابل تامل » گفت

تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۴۴۶۱۰

پوران درخشنده با مثبت ارزیابی کردن تجربه حضور در داوری جشنواره فیلم ۱۰۰ و ابراز امیدواری برای تصویر کردن «اندیشه آزادی» بیان کرد: طرح مسائل انسانی و ْآنچه مسئله امروز ماست، از سوی فیلمسازان بخش بین‌الملل این جشنواره برای من از نکات قابل تامل این رویداد بود.

پوران درخشنده، یکی از اعضای هیأت داوران بخش بین‌الملل سیزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «۱۰۰» درباره ارزیابی خود از این رویداد به ایران اکونومیست گفت: استقبال از این جشنواره و اینکه ما توانستیم از کشورهای بسیاری در این رویداد فیلم داشته باشیم، تجربه جالبی بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در میان آثار نیز مضامینی که فیلمسازان به آن‌ها پرداخته بودند برایم قابل توجه بود، از این منظر که در دنیای کنونی و مقطعی که در آن زندگی می‌کنیم، چه چیزهایی توجه فیلمسازان را به سمت خود جلب می‌کند. مسائل انسانی خیلی در این آثار جایگاه داشت و حرف اول را می‌زد. این نکته برایم جالب بود که فیلمسازان سراغ مضامینی رفته‌اند که مسئله امروز ماست.

وی افزود: در مجموع به نظر می‌رسد در این زمینه مرزهای جغرافیایی تعیین‌کننده نیستند. مرزهای انسانی در میان همه آدم‌های جهان مشترک است و ما باید تمام تلاش‌مان بر این باشد که بتوانیم به یک نگاه مشترک انسانی برای داشتن جهانی عاری از جنگ و خون‌ریزی برسیم و در صلح و آرامش باشیم.

این کارگردان سینما درباره تأثیر برگزاری جشنواره‌هایی مانند فیلم «۱۰۰» در کشف استعدادهای جدید در سینما هم گفت: این جشنواره‌ها صددرصد می‌توانند موثر باشند. شما اگر بخواهید سوژه‌ای را انتخاب و آن را در ۱۰۰ ثانیه با مخاطب خود به اشتراک بگذارید و با آن ارتباط برقرار کنید، قطعا از همه نظر فیلمساز موفقی هستید و خیلی راحت‌تر می‌توانید سراغ یک فیلم بلند هم بروید. در یک فیلم بلند شما زمان بیشتری برای حرف زدن با مخاطب دارید و اینکه بخواهید تنها در ۱۰۰ ثانیه با مخاطب خود حرف بزنید، قطعا کار دشوارتری دارید. فیلمسازی که تمام تلاشش را می‌کند در این زمان ۱۰۰ ثانیه ارتباط خوبی با مخاطبش بگیرد و حرفش را درست، ساده و روان مطرح کند، به نظرم جای تقدیر و تحسین دارد. چنین فیلمسازی به‌راحتی می‌تواند فیلم بلند هم بسازد و این همان کشف استعداد است.  

درخشنده درباره به کیفیت فیلم‌های ایرانی حاضر در بخش بین‌الملل جشنواره فیلم «۱۰۰» بیان کرد: در میان این فیلم‌ها بودند آثاری که بتوانند موردتوجه قرار بگیرند. ما فیلمسازان خوبی را از میان همین فیلمسازانی که فیلم ۱۰۰ ثانیه‌ای ساخته بودند کشف کردیم که بعدها به سینمای ایران معرفی شدند و فیلم‌های بلند خوبی هم ساختند. در کار فیلمسازی ۱۰۰ ثانیه‌ای، اندیشه بسیار مهم است و شما باید صاحب اندیشه باشید. باید بدانید چه می‌خواهید بگویید و آنچه می‌خواهید بگویید چقدر مهم است. اصلا اگر این حرف را مطرح نکنید، چه اتفاقی می‌افتد؟ اگر آن را بگویید چه اتفاقی را رقم می‌زند؟ این انتخاب، برگرفته از همان اندیشه است. اندیشه درست است که به ما می‌گوید به کدام وجه باید بیشتر بها بدهیم تا بهترین ارتباط را بتوانیم با مخاطب برقرار کنیم.

این کارگردان سینما تأکید کرد: فیلم ۱۰۰ ثانیه‌ای باید تأثیرگذاری بالایی داشته باشد. از صفر تا صد فیلم نباید ارتباط شما با مخاطب‌تان قطع شود و بعد از آن هم مخاطب باید با خودش بگوید «عجب فیلمی بود...» مخاطب باید به شما انرژی بدهد تا در تعامل با هم احساس کنید جهان می‌تواند جای بهتری باشد. در میان آثار جشنواره امسال چنین نمونه‌هایی را شاهد بودیم.

وی خطاب به فیلمسازان جوانی که امروز در ابتدای راه فیلمسازی قرار دارند هم گفت: توصیه‌ام به این فیلمسازان جوان این است که خیلی برای ساخت فیلم بلند عجله نکنند. درست است که ساخت فیلم ۱۰۰ ثانیه‌ای کار سختی است اما برای انتخاب سوژه یک فیلم بلند، خیلی خیلی باید فکر کرد تا بدانید چه می‌خواهید بگویید. باید بدانید چرا یک فیلم را می‌خواهید بسازید و به‌دنبال چه تأثیری بر مخاطب خود هستید. آیا صرفا به‌دنبال مخاطب عام هستید یا نه می‌خواهید مخاطب خاص و یا حتی بین‌المللی داشته باشید. «سینما» واژه مشترکی میان همه کشورهای جهان است و اگر در این عرصه بتوانید نوری بر یک حقیقت بتابانید، همه چیز روشن می‌شود. باید فکر کنیم، بخوانیم و ببینیم و با تأمل سراغ فیلمسازی حرفه‌ای برویم. اندیشه و پژوهش بسیار مهم است. سینما اصلا کار آسانی نیست. فیملسازی کار بسیار سختی است و نیاز به عشق دارد.  

وی افزود: برای ساخت یک فیلم باید با تمام توان وارد میدان شوید و نباید خسته شوید. عاشق بودن و احساس رضایت در دل فیلمساز بسیار مهم است. قبل از هر چیز دیگری فیلمساز باید از کار خودش راضی باشد و احساس کند به آنچه می‌خواسته رسیده است این نکته بسیار مهم است.

درخشنده درباره حضور در ترکیب هیأت داوران جشنواره فیلم «۱۰۰» هم گفت: این مهم است که بالاخره گروهی آرزویی دارند و می‌خواهند درباره آن حرف بزنند. حالا عده‌ای این حرف را می‌خواهند در ۱۰۰ ثانیه بگویند و برایم مهم بود که بدانم این افراد چه می‌خواهند بگویند. می‌خواستم بدانم امروز بحث روز در دنیا چیست و این فیلمسازان جوان چه می‌خواهند بگویند. در هر برهه‌ای به‌واسطه اتفاقات مختلف رویکرد فیلمسازان تغییر می‌کند و برایم مهم بود که الان در جهان فیلمسازان به‌دنبال چه هستند و چه می‌خواهند بگویند، به همین دلایل قبول حضورم در ترکیب هیأت داوران این جشنواره یک انتخاب کاملا آگاهانه برایم بود. می‌خواستم نسل جوان را بهتر بشناسم. هم در سطح جهانی و هم در سطح فیلمسازان جوان خودمان. امروز هم بسیار خوشحالم که در این ترکیب حضور داشته‌ام. امیدوارم فرصت داشتن و تصویر کردن «اندیشه آزادی» همواره برای‌مان وجود داشته باشد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: پوران درخشنده ، جشنواره فیلم 100

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: پوران درخشنده جشنواره فیلم 100 فیلمسازان جوان پوران درخشنده بسیار مهم جشنواره فیلم ۱۰۰ ثانیه ای فیلم بلند فیلم ۱۰۰ یک فیلم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۴۴۶۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

با«مست عشق» کرک و پر حسن فتحی ریخت؟!

همه‌چیز در مست عشق سردستی است. چه رابطه مرید و مرادی مولانا با شمس باشد چه خواستگاری دفعی شمس از کیمیا خاتون، چه رابطه آن سردار نظامی با آن کنیزک مسیحی و چه جمع شدن این سه ضلع در کنار هم.

به گزارش مشرق، مثلا اسمش را بگذاریم نهضت آنتی تورکیش کانسپچوآل آرت! پدیده یک دهه اخیری که به مدد خط تولید سری‌دوزی همسایه شمال‌غربی‌مان در ترکیه راه افتاده.

این نهضت باید بفروشد، صادرات داشته باشد و دلار وارد کند. لاجرم باید عامه‌پسند باشد و لاجرم‌تر آنکه برای این عامه‌پسند بودن نباید خیلی توی مسائل غور کند. هر چیزی که بخواهد دستگاه هاضمه مخاطب را به زحمت هضم و پرداخت بیندازد و او را به گاوگیجه گرفتن انداخته باید قیچی شود.

جالب است بدانید که این نهضت از سال ۲۰۱۰ سایر پهلوان‌های رقبای سریال‌ساز در دنیا را زده به گاراژ و بعد از صنعت عظیم فرهنگ سریال‌ساز ایالات‌متحده در رتبه دوم دنیا قرار گرفته و مدام هم دارد به طول و عرض و ارتفاعش اضافه می‌شود.

سر ریز این خروجی هم به مدد ده‌ها شبکه ماهواره‌ای ریخته می‌شود توی حلق مردم منطقه در خاورمیانه و منطقه بالکان و برگردانش در ایران هم پر کردن سبد مصرف فرهنگی بخشی از قشر متوسط و رو به پایین جامعه که زیر ضرب مشکلات اقتصادی و در فقر تولیدات رسانه ملی، سرگرمی فرهنگی رایگان دیگری ندارد جز شبکه‌های ماهواره‌ای ترک و تخم‌وترکه‌های ایرانی‌شان. حتما صنعت سریال‌سازی ترک -‌حداقل آن قسمی که مخاطب فارسی‌زبان در یک دهه اخیر با آن روبه‌رو بوده- را هزار و یک ویژگی مخصوص به خود را دارد اما اگر خواسته باشیم دال مرکزی این هزار و یک ویژگی مخصوص را ذیل یک دال مرکزی جمع کنیم، آن دال مرکزی آن چیزی نیست جز «پرداخت سردستی»!

خصوصیت اصلی این جناب آنتی تورکیش کانسپچوآل آرت در همه‌ چیز، سردستی و سطحی بودن است چه زمانی که روایت زندگی می‌کند، چه زمانی که روایت حماسه می‌کند، چه زمانی که راوی خداست و کنش و واکنش‌های غیرمادی این عالم چه زمانی که با لعاب اروتیسم و جاذبه‌های غلیظ جنسی در جایگاه روایت عشق و خیانت خلق‌الله نشسته.

اصلا مساله این نیست که مای انسان ایرانی چقدر با این مفاهیم سر صلح داریم یا آشتی؛ مساله آن است که همه‌ چیز در این خط تولید سردستی است و فاقد عمق و فست‌فودی. در منظومه زیستی انسان امروز جایی برای «تامل» نیست. همه چیز برای مصرف است. لاجرم صنعت فرهنگ آن هم ورژن ترکش هم از این قاعده مستثنی نیست.
آنتی تورکیش کانسپچوآل آرت شاید قصه بگوید، پیرنگ داشته باشد و برخلاف صنعت فرهنگ مد شده این سال‌های سینمای ایران، پایان مشخص و غیر شرحه شرحه‌ای هم داشته باشد، اما خروجی محتوم هر نوع ورودی ولو متعالی به این دستگاه پرداخت تحلیلی، سطحی شدن است و سردستی و مبتذل شدن. هر چیزی تولید می‌شود که فقط «مصرف» شود. «تامل» کردن، سرعت مصرف را پایین می‌آورد پس باید از آن دور شد.

خروجی این حالت سطحی و سردستی شدن است آنقدر که بعضا حس می‌کنی دارد به شعور مخاطب توهین می‌شود. این ۴۵۱ کلمه را عارض شدم که این را بگویم «مست عشق» هم بدجور به این آفت مبتلاست حالا گیریم راوی نوعی عشق باشد در جایگاه صلح کل عالم هستی نشسته بدون زهرماری‌های مرسوم در همتایان ترکش! خروجی اما همان همیشگی است؛ سردستی و سطحی و به‌قدر اقتضائات سینمای ایران بهره گرفته از مثلث و مربع‌های عشقی!

همه‌چیز در مست عشق سردستی است. چه رابطه مرید و مرادی مولانا با شمس باشد چه خواستگاری دفعی شمس از کیمیا خاتون، چه رابطه آن سردار نظامی با آن کنیزک مسیحی و چه جمع شدن این سه ضلع در کنار هم که قرار است مفهوم اصلی مست عشق را بسازد که از سنتز پا گذاشتن هر یک از کاراکتر روی شخصیت سابق‌شان حاصل می‌شود.

مولانایی که دیگر آن فقیه سنگین سر کرده در کتاب و درس نیست و شمسی که معترف است به شکستن خویش و فروتنی در برابر عشق کیمیا خاتون و درنهایت هم خودشکنی آن فرمانده نظامی که به خود می‌آید! انگار که مخاطب باید همه‌چیز را پیش‌فرض پذیرفته‌شده بداند تا کارگردان به‌سرعت قصه‌اش را بگوید و به سرانجامی برساند و سوژه را مصرف کند. این سطحی‌نگری و سردستی بودن نقطه مقابل کارنامه حسن فتحی است.

کافی است مست عشق را بگذارید کنار «شب دهم»، «مدار صفر درجه»، «پهلوانان نمی‌میرند»، «میوه ممنوعه» یا حتی «شهرزاد» که بین ساخته‌های فتحی، عامه‌پسندترین اثرش محسوب می‌شود تا مشخص شود این آنتی‌ تورکیش کانسپچوآل آرت چه بلایی سر فتحی آورده. آقای فتحی! چه داری می‌کنی با خودت؟!

منبع: روزنامه فرهیختگان